Devam Etmeyen Dizi (yazı)

Haddime düşmeyerek bir şeyler yapamamanın, paylaşamamanın verdiği eksiklik ile başladığım bir şeydi az sonra paylaşacaklarım. Fakat devamı gelmedi maalesef ki.. Sizlerle de paylaşmak istedim. İddialı bir şeyler beklemeyin.
Sırasıyla ekliyorum. Allah sabır versin...

Dizi-1

Sana yazıyorum okuyucu. Evet evet direk sana yazıyorum. Şuanda bu
yazıyı takip eden şu iki gözün sahibi olan sana.Kimsin, nesin,nerdesin
inan bilmiyorum ama şuanda yalnız olmadığımı bilmek güzel. Ne yazmış bu
herif merak edip bakıyorsun ama inan aslında hiçbir şey yazmıyor bu
yazıda. Zaten yazacaklarımın ilki bu. Hiçbir şeye takılmadan yazıyorum.
Aklıma ne eserse. İstersen yol yakınken bırak. Yukarda “Anasayfa” yazan
yeri tıkla ya da “Geri” simgesi var orda, seçim senin. Ya da kal biraz
da benimle. Sanki bu yazıyı kapatıp çok mühim bir iş mi yapacaksın ki?
Zamanını çok mu iyi değerlendiriyorsun? Bunları sana sormak için de
yazmıyorum bu yazıyı. En son kimin yazısını okudun ama merak ettim. Ya
da yazı yazan bir yakının oldu mu? Bugün ben çok sıkıldım. Bazı
şeylerin kıymetini bilmiyormuşum anladım. Bak eğer sen de benim
gibiysen yol yakınken bazı şeyleri düzeltmeye bak. Eminim bir sürü
toplama ve çıkarma hatan vardır. Her seferinde silgine başvurma bence.
Bak bunları okuyunca hani bir şey yazmıyordun diyeceksin. Valla boş boş
yazıyorum. Ben de ilk defa okuyorum bunları.
Bugün aklıma bir şey geldi bak sana onu yazayım bari. Şimdi “alt” ve
“üst” sözcüklerinin köklerini düşünüyordum. Bence “al” ve “üs” bunların
kökleri. Hiçbir araştırma yapmadım ama böyledir yani. Sana bir şey mi
hatırlattım yoksa? Dur söyleme ben yazayım buraya. Merak edip bazen de
kendi bulduğun bir şeyi araştırmayıp da unuttuğun bir şeyler olmuştur
elbet onları hatırlamışsın büyük ihtimalle. Hep “armut piş ağzıma düş”e
alışmışız ya.. Ne alaka deme..
Düş dedim de geçenlerde bir arkadaşım hocası “Niçin düşünmek
zorundayız?” konulu bir kompozisyon yazın demiş. Acaba yazılanlar ne
kadar düşünülerek yazılmıştır merak ettim doğrusu. Aklıma hemen Rene
Descartes geldi tabi konuyu görünce. Oradan da Puslu Kıtalar Atlası
kitabını hatırladım. Okumadıysan bir yere not al bak. Zevklerimiz
benzerse beğenirsin bence.
Bitirecem tamam sıkıldın sanırım. Aklıma şu geldi. “Ötekileşmek”… Bu
konuyu düşün bence. Öbür yazıda bunu konuşuruz. Şimdilik elveda.
Kendine iyi bak..

Dizi-2

Merhaba sayın okuyucu. Sayın diyorum ama aramıza bir resmiyet
koymak için değil yani sakın yanlış anlama.. Yine bir anda yazıyorum
haberin ola.. Ne tesadüftür ki bilgisayarda da Pinhani-Bir Anda
çalıyor.. İlk yazıdan sonra ikincisinin baskısını yaşıyorum sanırım..
Ya da ışığın açık olması etkiledi beni.. Evet geldim tekrar.. Bugün
bahardan kalma bir günü yaşadım. İnsanları izledim yolda bol bol.
Koşuşturan,dilenen,satan,düşünen,oturan,bağıran
vs. vs... Hepsi benim dışımdaydı ama bir parçamdı aslında."Ötekiler"
oluyorlardı benim için; ben de onlar için "öteki" oluyordum tabiki.
Bunda ne var ki der gibi düşlüyorum seni şuanda... Ama varmak istediğim
nokta şu: Ötekileştirilmek...
Bir ara çok modaydı bu söylem bilmem hatırladın mı? İnsanları fikirleri
ile ayırıyorduk,sonra da dış görünüşleri ile.. En birleştirilmesi
gerekilen zamanlarda maalesef ki ayrılıyorduk birbirimizden. Ne yazık!
Ya şimdi bırak ötekini berikini, zaten duymaktan sıkıldık bunları
diyorsundur belki ama' işte hep bu yüzden başa dönüyoruz ya' diye cevap
vereyim sana o zaman. Kızma ama amacım tartışmak değil seninle. Yani
ilkokuldan beri yaptığımız gibi tartışamayız biliyorsun. Zorlamayalım.
Gazete sayfalarını karıştırırken bugün sayın her şeyi bilen Hıncal
Uluç'un köşesine gözüm takıldı. Köşesine bu sefer şöyle bir söz
alıntılamış paylaşayım: "Herksein üç kişiliği vardır... Ortaya koyduğu,
sahip olduğu, sahip olduğunu saydığı...(Oscar Wilde)" Bu konuda bir
fikrin olursa benimle paylaşmanı isterim açıkçası.
Bugün esas yazmak istediğim konuya geçmek istiyorum müsadenizle..
"Ertelemek".. Neleri erteliyoruz bir farkına varsak, farkına
vardığımızda ertelenmişlikler içinde boğulmasak ne güzel oldur değil
mi? Her şeyden çok önemli olan zamanı harcıyoruz farkında değiliz.
Northwestern Üniversitesinde geçen bir olay özetle şöyle:
(Yüksek Lisan öğrencileri ile Zaman Yönetimi dersi profesörü arasında yaşanıyor)
Hoca sınıfa giriyor masasının altından boş bir fanus çıkartıp içini
taşlar ile dolduruyor ve öğrencilerine soruyor: "Bu fanus doldu mu?"
Öğrenciler: "Doldu" diyorlar
Hoca, "Öyle mi?" diyor ve devam ediyor. Eğilip bir miktar mıcır alıp
fanusun içine döküyor ve bunları taşların arasına girmesini sağlıyor.
Dönüp öğrencilere "Bu kavanoz doldu mu?" diyor.
Öğrendiler: "Doldu herhalde." diyorlar.
Hoca durmuyor eğilip masanın altından bu sefer de kum alarak fanusun
içine boşaltıyor. Kum iyice boşluklara nüfuz ediyor. Dönüp yine
soruyor: "Bu fanus doldu mu?"
Öğrenciler bu sefer "Hayır." diye yanıtlıyorlar soruyu.
Hoca "Güzel" diyor ve yine eğilip aşağıdan bir sürahi su alıyor. Bunu
da fanusun içine bir güzel boşaltıyor. Öğrencilere dönüp: "Bu deneyin
amacı neydi?" diyor.
Uyanık bir öğrenci: "Zamanımız ne kadar dolu görünürse görünsün, daha ayırabileceğimiz zamanımız mutlaka vardır." diyor.
Hoca: "Hayır, bu deneyin esas anlatmak istediği -Eğer büyük taşları
baştan yerleştirmezsen küçükler girdikten sonra büyükleri hiçbir zaman
kavanozun içine koyamzsın- gerçeğidir." der, öğrenciler şaşkınlık
içerisinde kalırlar.

Hoca, "Nedir hayatınızdaki büyük taşlar? Çocuklarınız,eşiniz,sevdikleriniz,arkadaşlarınız,eğitiminiz,hayalleriniz,sağlığınız,bir
eser yaratmak,başkalarına faydalı olmak,onlara bir şeyler öğretmek!
Büyük taşlar belki bunlardan birisi belki de hepsi. Bu akşam yatamdan
önce bu deneyi iyi düşünün ve sizin için büyük taşlar neler iyi karar
verin" der ve ders süresi bitmeden sınıfı terkeder...
Bu konuyu okulda tartışmıştık. Konu nerden geldi bilmiyorum ama günde
12 saat uyuyan insanlara dayandı konu. Basit bir hesap kitap yaptık ve
günde 7 saat uyuyan birisi ile 12 saat uyuyan bir insanın bir yılda
aralarındaki zaman farkını hesapladık. 12-7=5 Bu sayının yarısını bile
düşünerek kullansak neler yapabiliriz kim bilir?
Amacım seni,beni ya da onu yargılamak değil okuyucu. Amacım sana yazıp
da kendime pay çıkarmak bir kez daha. Ne bencilim değil mi?
Neyse bu yazı da burda bitsin.. Umarım alışırız zamanla.. Seninle vakit geçirmek güzel....

Dizi-3

Merhaba okuyucu. Umarım her şey yolunda gidiyordur. Havalar da ısındı
artık, baharın insanın üzerindeki etkileri git gide artmakta. Umarım
bunların hepsi üzerinde pozitif etki yapıyordur. Ama önce kendi
içindeki negatifleri temizlen lazım sanırım. Yoksa dışardan ne kadar
yüklesen de eksiler her zaman artılarını götürecektir. Zaten yıllardır
üzerimizde uygulanan bir yöntem bu. Bak şimdi düşündün mü hiç bunu
bilmiyorum. Eskiden beri birçok sınava girer dururuz. Sınavlarda hep
yanlışlar doğrularımızı götürür. "3 yanlış yapanın 1 doğrusunu sileriz
arakadaş!" ya da bunun başka versiyonları olur hep. Fakat şunu hiç
görmedik,göremeyiz de sanırım. "4 doğru yapana 1 doğru puanı da
bizden".. Kimbilir belki yapılan doğru sayıları daha da artar ne dersin?
Olay ucundan kıyısından eğitime kaymışken bir öğretmen adayı olarak
tezsiz yüksek lisans yaparken bize öğretilenlere bakıyorum. Bilenler
görenler vardır elbet. Örnek olması için küçük bir olay: Sınıfta kopya
çeken bir öğrenci (ki bu öğrenci okulun en belalı öğrencisi olsun) var
ve biz bu öğrencinin kopya çekmesini şiddet uygulamadan,bağırmadan
çağırmadan engellemek istiyoruz. Buyrun yöntem: "Oğlum bak kapa o
kitapları yoksa sana KÜSERİM..." Tabi haliniz nice olur o anda siz
düşünün gayri... Zaten bazı hocalarımız bunları anlatırken hep
vurguluyorlar bizlere. Uygulanabilir olanlar olmayanlar vs. diye. E
tabiki 1 yıllık bir eğitimin içinde hep de böyle uygulanamaz şeylerin
olmadığını,insanın kendisini geliştirdiğini de söylemek lazım ki
Gelişim Psikolojisi dersinden öğrendiklerimiz ile iyi birer anne baba
olmanın en önemli (püf) noktarının bizlere öğretilmesi buna örnek
olarak gösterilebilir.
Çocuk yetiştirmek deyince aklına çocukluk günlerin geldi mi bilmiyorum
ama ne güzel günlerdi o günler. Kendim için söylüyorum sokaklar bizimdi
o zamanlar. Hele bir de köyümüz vardı ki sorma gitsin. İçten içe
kendimden bir şeyler anltama dürtüsü var sanırım bende. Belki de çok
anlatmadığımdandır bilmiyorum. Şimdi sevdiğim arkadaşlarım gel "Uzun
Eşek" oynayalım dese koşa koşa gidemem çünkü bel fıtığı var bende
Bugün bir kısafilm izledim hatta dur burdan sana linkini paylaşayım: http://www.vimeo.com/1949253 (Delivery-Till Nowak) çok beğendim doğrusu.
Filmden sonra çiçek yetiştirmenin ne kadar zor olduğunu anladım. Sadece
toprağa bir tohum atmak yetmiyor. Gerektiğinde güneşi ona getirmek
gerekiyor. Hatta tüm yaşamsal gereklerini karşılasanız bile sevgi ve
ilgi göstermeniz de gerekiyor. İçindeki çiçekleri soldurma okuyucu.
Tohumlarını da dışardan ithal etme lütfen. Biliyorsun ki onları
ektiğinde yeniden tohumundan çiçek yetiştiremiyorsun. Genleriyle
oynattırma çiçeklerin. Tabi bu, bu filmden çıkarılabileceklerin belkide
sadece bir boyutu. Başka türlü yorumlar kafamızın içinde.
Son olarak özlediğim bir şeyi yazayım da bitireyim. Ben küçükken,
annemin beni yıkamasıyla gözüme köpük kaçıp da ağladığım zamanı
özledim."Dalin" adlı şampuanlar bana o zamanlardan beri güzel gelmiştir.
"Üretmek" bu eylemi düşün bence okuyucu. Ne üretiyorsun? İlerde gururla
gösterebileceğin ürünlerin var mı? Yoksa sadece "sorun" mu üretiyoruz!?
Esenlikler...

Dizi-4

Merhaba okuyucu.. Bugüne birikmişim sanırım ki zihnim ve ellerim yazmam
için beni ikna ettiler. Önce adettendir hal hatır sormak gerekir
sanırım. Umarım her şey yolundadır. Yolunda gitmeyen şeyler mutlaka
olacaktır ama önemli olan hayata neresinden baktığımız değil midir?
Ne demiş atalarımız: Sevmeden yapılan aş, ya karın ağrıtır ya baş… Her
şeyden pay çıkarmak gerekir ki bu da 10 üzerinden 10 ciddiyet ile
mümkün olmayacaktır sanırım. Burada bilinmeyen şeyler yazmak amacında
değilim pek haddime de değil de bazı şeyleri bilsek de unuttuğumuz da
bir gerçek.(Bir tümcede bu kadar de/da bağlacı kullanılır sanırım)
“Gölgelediklerimiz” sadece üzerlerine ışık vurunca kaybolan şeyler
değildir. Elbette onlardan alınacak derslerimiz vardır/olmalıdır.
Unutulmamalıdır ki zaten gölgeler zifiri karanlıkta(anlatım bozukluğu
oluyor mudur emin değilim/sıfat niyetine yazdım) olmazlar. Az da olsa
ışığa ihtiyaç vardır.
Aklıma şey geldi şimdi. Şu güzellik yarışmalarında eskilerde şöyle bir
soru sorulurdu: Elinizde sihirli bir değnek olsa ne yapardınız? Hiç de
samimi olmayan cevaplar gelirdi hatırlarsınız. Aslında samimi olmalıyız
ki hepimizin elinde birer tane sihirli değnek var ama farkına
varabilene. Bugün elimizdeki potansiyelin farkına hep sıkıştığımız
zamanlarda varıyoruz. Hanginiz sınavdan bir gün önce esasında bir
haftada yapamayacağınız işleri/okumayı/yazmayı yapmadınız ki? Hanginiz
zor bir anda bir taşla iki kuş yerine beş altı kuş vurmaya çalışmadınız
ki? Birçoğunda da başarılı olmuşsunuzdur eminim. Fakat bu potansiyelin
yanlış kullanılması anlamına gelmiyor mu? Sihirli değneklerimiz belki
de büyülü işler yapmıyor ama inanın bazılarımız yapılanlardan
büyüleniyoruz. Ben mesela bir şeyler üreten, kendini geliştirmek için
çırpınan insanlara hayran kalıyorum. İnsanın ses tonundan bile
anlaşılıyor bu kimi vakit. Kültürlü insan sesi. İllaki kültürlü olmak
okumak anlamında değil. Kendini yetiştirmek önemli olan ve değişme açık
olmak. Unutmayalım ki yılan bile yılda bir kez deri değiştirmezse
yaşayamıyor. Biz de fikirlerimizi geliştirerek değiştirmeliyiz.
Aklınıza başbakanımızın bir sözü geldi mi bilmem ama burada yazmak
istemiyorum şuanda
Ne diyordum, üreten insan. Son zamanlarda yaygın olan ya da benim ilgi
alanlarıma girdiği için dikkatimi çeken kısa film ve fotoğrafçılık
(hobileri diyelim artık) son derece ilgi görmekte ve insanlar gerçekten
bir şeyleri anlatmada başarı sağlamakta. Bunun sonucunda gelen paylaşım
işleri de ikili veya çoklu iletişimi geliştirmekte. Eminim hepimizin
farklı yönleri, yetenekleri var. Bunlara biraz zaman ayırmalıyız. Kaldı
ki severek yaparsak mutlu olmak için hiçbir neden göremiyorum ortada.
Bugünlerde yaradanım neden dile bir kemik koymamış diye düşünür oldum.
Gerçi dilin de bir suçu yok aslında; esas suçlu beyindir kanımca.
İnsanların düşüncelerini açıkça ortaya koymaları çok güzel fakat bazen
de söylenecekler önceden ölçülüp tartılmalı ki etkisinin neticesindeki
tepkisi ile kurunun yanında yaşlar da yanmasın. Sözün ağızdan bir kez
çıkışı maalesef ki dönüşü olmayan yollara sokabiliyor insanları. Sen de
benim gibi bu konuda yarası olanlardan mısın bilmem ama sanırım birçok
kişi aynı dertten mustarip/muzdarip (her ikisi de TDK’da geçerliymiş,
baktım) olmuştur.
Her kötü şeyin bir sonu vardır elbet değil mi? Ben de bu yazıyı burada
bir nihayete erdireyim de kurtul bu işkenceden. Tabi işin latife kısmı
bu. Konudan konuya, daldan dala atlayıp duruyoruz ama bu bizim
doğamızda yok mu? Bunları yüz yüze konuşabilsek daha güzel olurdu, hele
bir de Türk kahvesi ve lokum olursa yanında…

Dizi-5

Yine aynı yerden, aynı biçimde sevgi ve saygıyla merhaba. Beşincisini
yazıyorum evet. Artık belli bir tanışıklığımız var. Umarım iyisindir ve
iyiler içindesindir.
(Maksatım zaman çalmak değil, ilk kez bu yazılardan birisini okuyorsan
yol yakınken vazgeçebilirsin. Ben bir şey kaybetmem ama sen kazanırsın
belki. Kim bilir daha önemli işlerin olabilir.)
Güneşi düşündün mü hiç? (Bu, Bir Demet Tiyatro’yu izleyebilenlere
oradaki mafya babasını hatırlatmış olabilir.) Güneşli bir gün ne güzel
değil mi? Sıcacık, içimiz kıpır kıpır. En sevdiğimiz günlerden. Peki
güneş olmayı düşündün mü hiç? Sana yaklaşan her şeyi yakan, bu yüzden
yalnız kalmaya mahkum olan ve bunu yapmayı da hiç isteyemeyen birisi…
Sıcaklığı ile herkesi ısıtan ama yalnızlığı ile belki de üşüyen birisi…
Büyük, kocaman ve muhteşem bir güce sahip, fakat yalnız… Güneş olmak…
Bunu bir kez daha düşünmeliyim sanırım.
Hayat, küçükken salıncaklara bindiğimiz gibi değil. İnsan büyüdükçe
hayalleri küçülüyor ne yazık ki. Kimin için yaşıyoruz bu hayatı bazen
karıştırıyoruz. Küçükken deniz aşırı seyahatler yapacak olan insanoğlu
büyüdüğünde iş yerinden evine gideceği zamanın hesabını yapmaya
başlıyor. Daraltıyoruz çemberimizi ve hapsediyoruz orada kendimizi.
Kendimize de “Bu benim elimde değil ki..” diyoruz ama kandırıyoruz.
Bunu diyen herkes yüzünden bu hale geliyoruz farkında değiliz. Ne yazık
ki rengarenk gökkuşaklarını beyaza boyama sevdasına düştüğümüzün
farkına varmıyoruz. Beyazın nesi var ki demeyin sakın. Boyayan eller
temiz olmadıktan sonra beyazın da bir anlamı kalmıyor kabul edersiniz
ki.
Yukarıdaki konudan bağımsız bir hikaye anlatmak istiyorum. Tarzımız belli artık. Ne demiştim “daldan dala”..
Büyük bir ormanda bir geyik varmış, bacakları ince, zayıf fakat
kocaman, güzel boynuzlara sahipmiş. Bununla da gurur duyarmış. Fakat ne
zaman eğilip bir şeyler yemek istese bacaklarını görür canı sıkılırmış.
Koca ormanda hür ve özgür bir şekilde yaşarken bir gün uzaklardan gelen
köpek seslerini fark etmiş. Kuş avı mevsimi açılmış, avcılar ormanda
dolaşmaya başlamışlar. Köpekler yaklaştığında avcıların da fark ettiği
geyik hızlı bir şekilde kaçmaya başlamış. O kadar hızlı gidiyormuş ki
zayıf dediği bacakları onu köpeklerden ve avcılardan kurtarıyormuş. Bir
müddet koştuktan sonra ormanın sık olan bölgelerine geldiğinde o koca
heybetli boynuzu yüzünden bir aralığa sıkışmış ve çıkmak için ne kadar
çabaladıysa başaramamış. Etrafı çalılık içinde olduğundan ne zaman
kurtulmak için hamle yapsa boynuzu dallar arasına kördüğüm olmuş gibi
karışıyormuş. Köpekler ve avcılar gelmiş. Geyik çaresiz bir şekilde
ölümü beklemeye başlamış. Maalesef ki o çok sevdiği boynuzları yüzünden
ölümden kaçamamış.
Hikayenin muhakemesini yapmaya gerek yok sanırım. Daha önce de duymuş,
okumuş olabilirsiniz. Durup dururken de neden anlattım peki?
Aklıma gelen ve paylaşmak istediğim bir diğer konu ise özellikle yazı
dilimizi çok kötü kullanıyor olmamız. Öncelikli olarak “şimdiki zaman
kipini /-yor/” kısaltarak başlayan (ör: yapıyo, koşuyo vs.) bu iş hızlı
bir şekilde ilerliyor. Tamam dilde “En az çaba yasası” denilen bir şey
var yani bizler kendimizi yormayacak şekilde veya zorlanmadan
konuşabilmek için bazı sesleri söylemeyebiliyoruz fakat bu o kadar
ileri boyutlara gidiyor ki yazı dilini de etkilemeye başladı. Bugün
“yapıcak/yapcak” diye konuşan birisi artık yazarken de “yapıcak/yapcak”
şeklinde yazmaya başladı. Bu konuda herkesi duyarlı olmaya davet
ediyorum. Fazla derinlere inmeye de gerek yok zaten hepimiz bazı
şeylerin farkındayız.
Üzgünüm, bugün pek güzel bir yazı olmadı kabul ediyorum. Bunu yazı
bitince mi söyler insan? diyebilirsin Fakat insan yalnız olmayınca
veya kafası karışık olunca yazmakta zorlanıyormuş. Affına sığınıyorum
ve diğer yazıda telafi etmek üzere şimdilik burada veda ediyorum…

Kopyala/Yapıştır köşesi:

“Akıllı adam aklını kullanır. Daha akıllı adam başkalarının da aklını kullanır.”
Bernard Shaw

“Bende 1 yumurta var, sende 1 yumurta var. Ben sana 1 yumurta versem,
sen bana bir yumurta versen, bende 1 yumurta sende 1 yumurta olur.Bende
1 bilgi var, sende 1 bilgi var. Ben sana 1 bilgi versem, sen bana 1
bilgi versen, bende 2 bilgi, sende de 2 bilgi olur.”
Konfüçyüs

“Başkası düştü mü “çürük tahtaya basmasaydı” deriz. Kendimiz düşünce,bastığımız tahtanın çürük olmasından şikayet ederiz.”
Cenab Şahabettin

“Unutma ki, ağzında bal olan arının, kuyruğunda da iğnesi vardır.”
John Lyly

Vallahi kızsam mı,teşekkür etsem mi bilemiyorum.Yazıyı baştan sona okudum ama gerçekten vaktimi çaldın,seni gidi hırsız seni.Gerçi ben kaşındım sen yazının başında uyarı yapmıştın!neyse,ama insanlar büyüyünce hayalleride küçülüyor lafı çok doğru .

Artık böyle şeyler yazmıyorum. Yazdıkça gelişiyor, değişiyor. Diğerlerini de koyarım bir ara ama onlar dizi falan değil =)
Uyarıyı bilerek yapmıştım.. Okuduğun ve bir şeyler yazdığın için sağol..

Not: Sen belki zaman kaybettin ama ben bir şey kazandım.. Yazmadan geçemedim

Okudum çabucak bitti evet taşlar ve ertelenen şeyler etkiledi beni sağol mobidik

Erdem Abi.
Bugün kötü bir gündü.Yazılarını okudum.Lütfen devamını getir.sen yazarsan ben de yazarım.

Öncelikle sevgi ve saygı eşliğinde bir merhaba demek istiyorum "sevgili yazıcı" (:

Tatlı bir yazı dizisi olmuş teşekkür ederiz düşüncelerini samimi bir dille paylaştıgın için..bence de bizden çok senin yararına olmuş bu yazı dizisi ve iyi de olmuş. Bazen sesli düşünmek iyidir.
Güneş örneğini sevdim..

Daldan dala atlaman da bir sakınca yok fakat bazı konuları çok yüzeysel ve hızlı geçmişsin. Elbetteki bahsettiğin her konu için sayfalarca konuşulabilir/yazılabilir ama anladın sen beni (tamam kumunu, suyunu bize bırakmışsın lakin, bazı büyük taşları es geçmişsin sanki aceleyle)

Yok yok ben uzun yazmıcam (düzeltiyorum yazmayacağım) Dizi 6'ya da ben kalkışmayayım.. senden dinleyelim.. tekrar teşekkürler.

Yorumlar için teşekkür ederim. Yazılar kısa ve sohbet havasında. Maksat birazcık düşündürebilmek. Bilgiçlik taslayıp derinlemesine analizler yapmak değil. (Onu da yaparız bi ara inşallah)
İnsan kimi zaman kağıt ve kalem ile yüzleşmeli bence. Oralarda kendini, eksiklerini görecektir.
Sabır ve anlayış ile okuyup üzerinde birkaç cümle de olsa kelam etmeniz beni çok sevindirdi.
Teşekkürler...